De Churchill Schietmethode

Een axioma wordt gedefinieerd als een stelling die geen bewijs behoeft en die als vanzelfsprekend wordt beschouwd. Het is een waarheid die als vanzelfsprekend wordt beschouwd, en die als uitgangspunt dient voor het afleiden en afleiden van andere waarheden. Axioma's staan in schril contrast met meningen of gissingen. Axioma's zoals:  

• "Je kunt niet op twee plaatsen tegelijk zijn,"
• "Iets is het, of het is het niet,"  
• "Elk ding bestaat."

zijn essentiële en onaantastbare waarheden. Is er een axioma waar we naar kunnen verwijzen als we een bewegend object proberen te onderscheppen? Of je nu een verre bal vangt met een honkbalhandschoen, een honkbal slaat met een knuppel of een tennisbal onderschept met een racket, er is inderdaad een axioma dat we kunnen toepassen: "Houd je ogen op de bal". Weinigen zullen het oneens zijn met deze essentiële waarheid. Is het mogelijk om een honkbal te vangen terwijl je naar de handschoen kijkt, of een honkbal te slaan terwijl je naar de knuppel kijkt? Natuurlijk. En blinde eekhoorns vinden af en toe ook noten. Maar bij het onderscheppen van een bewegend voorwerp is de toepasselijke "regel" om constant de visuele focus te houden op het voorwerp dat we proberen te onderscheppen en niet op het voorwerp waarmee we het proberen te onderscheppen. Dit was de basis van Robert Churchill's Theory of Allowance, een van de belangrijkste elementen van wat we nu De Churchill Methode noemen, en zijn belangrijkste bijdrage aan het kleiduivenschieten. Hoewel Churchill vaak wordt verguisd en net zo vaak verkeerd wordt begrepen, nam hij het bovenstaande axioma over het onderscheppen van bewegende objecten en breidde de toepassing ervan uit tot de kunst en actie van het raken van bewegende doelen met een jachtgeweer. In zijn eerste werk "How to Shoot" (cir. 1925) en zijn latere meesterwerk "Game Shooting" (1955) verkondigde hij: "De schutter moet zich niet bewust zijn van zijn snuit, de rib of het vizier. Zijn oog, of liever zijn aandacht, moet volledig in beslag worden genomen door de vogel, en als hij zijn geweer op de juiste manier vasthoudt, zal hij raken waar hij ook naar kijkt." Bij het schieten met een "lang geweer" was en is de natuurlijke neiging van de mens om de loop van het geweer bewust te richten om voorwaartse speling toe te passen. Tegen deze achtergrond was het axioma van Churchill baanbrekend. Hij drong er verder bij zijn leerlingen op aan om "door correct op te staan en hun lichaam goed te gebruiken, op een natuurlijke manier en zonder dwang of inspanning [schijnbaar] recht op de vogel te schieten, maar onbewust een beetje te overhellen en zo de nodige voorsprong te geven". Het klinkt als voodoo, maar het werkt. Hoewel anderen, zoals Churchill's tijdgenoot Percy Stanbury, Churchill later volgden met goed erkende geschreven werken, heeft niemand voor of na Churchill een theorie naar voren gebracht of een principe verwoord dat belangrijker is voor de vleugel- en kleischutter. Onder sportschutters is er echter nog steeds een grote groep die denkt dat deze principes niet van toepassing zijn op onze sport. We moedigen onze teamgenoten aan om ons te vertellen welke voorsprong of opening ze zien tussen het doel en de loop nadat ze de trekker hebben overgehaald (ook al is het voor ons vrijwel onmogelijk om de dualiteit van focus te repliceren die onze teamgenoten gebruikten om hun voorsprong van drie voet te meten). Als je per se lood wilt meten, zijn er artikelen in tijdschriften in overvloed die de voordelen van het meten van waargenomen lood benadrukken. Je kunt zelfs een groot "honkin" groen of oranje vizier kopen om de loop beter te kunnen zien, of een dvd kopen over hoe je de voorsprong op specifieke schoten kunt berekenen.

Toen ik voor het eerst begon met kleiduivenschieten, las ik wat over de Churchill Methode. Op het eerste gezicht, en een aantal jaren daarna, kon ik het concept niet begrijpen van het vertrouwen op het onderbewustzijn om lood toe te passen of hoe een schutter consequent kleidoelwitten kon raken zonder het geweer bewust en visueel te sturen om het doel te raken. Vanaf mijn 8e jaar, toen ik voor het eerst meedeed aan NRA small bore wedstrijden, tot aan mijn tijd in het Amerikaanse leger als instructeur en operator, had ik de techniek van het richten van de vizieren van een vuurwapen naar het midden van het doel gebruikt, onderwezen en geperfectioneerd. Dus, net als veel andere nieuwelingen in de wereld van sportief kleien die Churchill tegenkwamen, deed ik zijn methode af als onpraktisch en onlogisch. Pas jaren later beleefde ik mijn openbaring onder het toeziend oog van een instructeur. Ik begreep dat sportclays, net als bij vederwild, op een heel andere manier moeten worden gebruikt dan een stationair doel. We richten een jachtgeweer. We richten niet. We onderscheppen of raken een kleidoel zoals we een honkbal raken, waarbij het doel het enige object van onze visuele focus is. Elk bewustzijn van of focus op de handschoen of de loop van het geweer vermindert onze focus op het object dat onderschept wordt, waardoor de kwaliteit van de gegevens die ons oog, oogzenuw en hersencomputer bereiken, afneemt.

Sinds mijn bekering heb ik geprobeerd te begrijpen waarom Churchill's Theory of Allowance en zijn methode niet meer vooraan staan in het huidige denken. Een snelle zoekactie op internet naar "Churchill Methode" levert een aantal "experts" op die de Churchill Methode afwijzen vanwege wat ik zou classificeren als een verkeerd beeld van de man en zijn methode. De twee verschillende elementen van de Churchill Methode zijn 1) zijn Allowance Theory en 2) zijn methode van opstijgen en verplaatsen naar de vogel. Hoewel het niet mogelijk is om hier een uitgebreide verdediging van De Churchill Methode te geven, is het van cruciaal belang om zijn persoonlijke stijl van schieten te onderscheiden van De Methode. Ik geef toe dat Robert Churchill een open houding en voetpositie gebruikte, waarbij het gewicht gelijkmatig over beide voeten werd verdeeld. Hoewel zijn houding inderdaad onconventioneel was, compenseerde het zijn forse postuur en stelde het hem in staat om beter naar een doel te zwaaien dan bijna al zijn tijdgenoten. In "Game Shooting" erkent Churchill zelf dat de houding moet worden aangepast aan de schutter. Hoewel ik een groot voorstander ben van een consistente "paraatheid" of uitgangspositie, geef ik toe dat Churchill's aanbevolen "paraatheid", met "geweerkolf strak onder de rechterarm gedrukt... en lopen op één lijn met de rechterschouder en in een rechte hoek ten opzichte van de romp" misschien niet geschikt is voor veel moderne doelpresentaties. Het was echter, en is nog steeds, de gouden standaard voor het aanvallen van vogels die opjagen, wat Churchill's primaire oriëntatie was. De meesten die de Churchill Methode afwijzen, doen dat omdat ze zich niet diep genoeg in zijn werk hebben verdiept. Zijn methode verwerpen op grond van zijn stijl komt neer op het kind met het badwater weggooien. Zijn "Theory of Allowance" en gedetailleerde instructies over de houding en beweging zijn zijn grootste geschenken aan het nageslacht. Ik gebruik en leer mijn leerlingen een houding die meer schuin staat ten opzichte van de doellijn dan die van Churchill, met de voorste voet net naast het verwachte breekpunt, meer verwant aan de stijl van Percy Stanbury, een tijdgenoot van Churchill. Dit lijkt voor de meeste schutters beter te werken, hoewel, zoals eerder vermeld, de houding tot op zekere hoogte individueel moet worden aangepast.

Met de grote verscheidenheid aan richtbanen die we tegenkomen bij moderne sportclays en het feit dat hun vluchtpaden voorspelbaarder zijn dan die van vogels, moet de loop van het jachtgeweer bij een bepaalde doelpresentatie bewust georiënteerd zijn op het vasthoudpunt en de doellijn net voordat het doel wordt opgeroepen. Zodra het doel gelanceerd is, moet(en) de loop(en) van het geweer georiënteerd blijven op de doellijn terwijl de schutter met het doel meebeweegt en tegelijkertijd het geweer op de wang en schouder plaatst. De doellijn, of de baan van het doel, moet het vasthoudpunt en de looporiëntatie van de schutter bepalen. Na alles gelezen te hebben wat er door of over Churchill beschikbaar is, is De Churchill Methode vandaag de dag nog net zo'n "essentiële waarheid" als 60 jaar geleden. Dus, voordat je je begeeft in een van de vele konijnenholen die schutters tot hun beschikking hebben op zoek naar de nieuwste methode om een doel te raken, moet je begrijpen dat de wereld altijd rond zal zijn, dat de planeten om de zon zullen blijven draaien en dat we, om een bewegend doel te raken, er scherp naar moeten kijken, zonder enig visueel bewustzijn van de loop van het wapen. Dit zijn tijdloze waarheden.

- Don Currie, Hoofd NSCA Instructeur

Ga voor meer artikelen van Don Currie naar http://doncurrie.com/